Zeeschildpadden zien zwemmen in het zeewater heeft iets magisch. Het is wat iedere toerist dolgraag wil zien tijdens hun vakantie op Aruba.
Op dit moment (mei-juni) kan dit op verschillende plekken op het eiland. En het is natuurlijk helemaal super als je ze ook nog met een GoPro kan filmen. Zoals in dit filmpje hieronder gemaakt door onze gaste Denise. Fascinerend om naar te kijken!
Af en toe komen ze met hun koppie boven water of je ziet mensen in het water staan (meestal) gillen van opwinding, en dan weet je dat je ze daar kunt zien. Met een snorkel zwem je er dan achteraan. Supergaaf en zeer impronerend!
Sommigen raken er zelfs geëmotioneerd van, omdat ze het zo bijzonder vinden om mee te maken.
Een vriend van ons op Aruba, Henk Petrie, heeft wat interessante informatie verzameld over het wel en wee van de Turtuga (Turtuga is Papiamento voor zeeschildpad) op Aruba.
Lees hieronder zijn verslag met allerlei fascinerende dingen om te weten over het broedseizoen van de zeeschildpadden.
Start broedseizoen in maart
Met de zeeschildpadden op Aruba gaat het niet heel erg goed, maar dit jaar gelukkig iets beter.
Ik had mij aangemeld om mee te doen met het ‘monitoren’ van de zeeschilpadden, die vanaf maart naar Aruba komen om hun eieren te leggen op de zandstranden.
Dat hield in dat ik samen met een partner, elke maandagnacht zou moeten patrouilleren op Eagle Beach van 0.00 tot 2.00 uur ’s nachts. Helaas is het niet doorgegaan, en eigenlijk vond ik het ook wel prettig om niet iedere maandagnacht rond te hoeven dolen op het strand.
Het gaat om zeeschilpadden die hier geboren zijn en feilloos de weg terug weten te vinden naar hun eiland van herkomst. Ze leggen eieren op de mooie stranden en zodra een zeeschildpad, meestal s’ nachts, het strand komt opgekropen, wordt de Turtugaruba Foundation gewaarschuwd.
Deze organisatie is een soort kraamhulp onder leiding van een ‘moeder-overste’, Edith van der Wal die gedurende het broedseizoen bijna iedere nacht in de weer is om de bevallingen goed te laten verlopen en te zorgen voor bescherming van de broedplaatsen. En daarbij heel veel nachtrust tekort moet komen. Fantastisch werk wat zij doet!
Rood-witte afzettingen op strand
De Turtugaruba Foundation leent van de DOW (Dienst Openbare Werken) rood-witte geblokte hekken en plaatst die als afzetting rond het nest. Voorzien van een beschrijving, zodat men – lees de toeristen – niet het nest verstoort.
Als de eieren na circa twee maanden uitkomen, wordt de afzetting naar de zeekant toe open gemaakt, zodat de kleine zeeschilpadden naar de zee kunnen rennen waar ze thuis horen.
Bijzonder is dat toeristen zich niets aantrekken van de afzettingen op de plaatsen waar de schildpadden hun eieren gelegd hebben. Ook de zeeschildpadden voelen zich blijkbaar thuis op de toeristische stranden van Eagle Beach.
Toeristen en zeeschildpadden bijten elkaar niet in deze mooie balans van natuur en toerisme!
28 Beschermde nesten
Er zijn vier soorten zeeschildpadden die eieren leggen op de zandstranden van Aruba, de Groene Zeeschildpad of soepschildpad (Chelonia mydas) die hier het hele jaar voorkomt, de Lederschilpad – ook wel Driekiel genoemd (Dermochelys coriacea), de Echte Karetschildpad (Eretmochelys imbricata) en de Onechte Karetschildpad (Caretta caretta).
Nog niet zo lang geleden had ik het geluk tijdens het snorkelen twee Groene Zeeschildpadden te zien, die op de bodem mos aan het eten waren.
Naar analogie van de borden over fatale ongelukken bij een kruispunt in Noord, wordt door middel van een Driekiel -o- Meter de stand van het aantal beschermde nesten bijgehouden. Op dit moment zijn er op Eagle Beach maar liefst 28 nesten (tegen vorig jaar 14 ) van de Driekiel, herkenbaar aan de grote naden op zijn rugschild. De nesten zijn allemaal legsels van 5 vrouwtjes.
Na 20 jaar terug naar geboorteplek
Schildpadden die eens op Aruba geboren zijn, keren na twintig jaar terug om op dezelfde plek eieren te leggen. Daarvoor leggen ze een enorme afstand af, namelijk helemaal vanuit Novia Scotia. Deze dieren leven in het noorden van de Atlantische Oceaan.
Eenmaal aangekomen in de wateren rond Aruba, weten ze zonder problemen de preciese plek te vinden waar zij zelf geboren zijn en leggen ze om de acht tot twaalf dagen een nest van wel honderd eieren. Dat doet moeder niet één maar wel zeven keer per seizoen.
Desörientatie door licht
Het leggen gebeurt ’s nachts, soms overdag. Moeder kruipt het strand op en zoekt dan een geschikte plek. Toeschouwers moeten dan de verleiding weerstaan om te dicht bij te komen en flitsfoto’ s te maken. Het dier raakt hiervan in de war en zoekt dan weer het ruime sop op.
Is een goede plek gevonden, dan gooit de schildpad met haar voorflippers het zand opzij en graaft een ‘ body pit’ , een ondiepe kuil.
Vervolgens graaft zij met haar achterpoten – in de body pit – een gat van ongeveer 80 cm diep. In deze nestkamer laat zij in een kwartier haar 100 eieren vallen en dekt de eieren af met zand om het nest te camoufleren.
Daarna laat zij – als een ontaarde moeder – haar toekomstig kroost in de steek en verdwijnt in de zee. Mijn vrouw schertst dat ze de schildpadmoeder bewondert omdat zij de controle over haar kinderen kan loslaten in het vertrouwen dat het wel goed met ze komt. De hele bevalling neemt twee uur in beslag.
Hoe kun je zien dat er een nest is gemaakt? Door de ‘tractorsporen’ van moeder op het strand.
Broedend zand
Na twee maanden worden de jonge schildpadjes door het warme zand uitgebroed. De schildpadjes doen er – na het uitkomen van de eieren – dagen over uit het nest te komen. De meeste nesten komen uit tegen zonsondergang of als het donker is en de temperatuur daalt, wat een prikkel schijnt te zijn om het nest te verlaten.
De schildpadjes kruipen instinctief naar het licht, naar de zee waar de zon ondergaat. En daar schuilt een gevaar want op Eagle Beach kunnen de schildpadjes door de lichten van de hotels en de staatlantaarns van slag raken.
De Turtugaruba Foundation plaatst daarom donkere schermen achter de nesten aan de hotel- en straatkant om te voorkomen dat ze de ‘ verkeerde’ kant opgaan en door auto’ s overreden worden.
Als de schildpadjes het nest uitkomen, is het een enorm gekrioel van kopjes, lijfjes en vinnen. Ontroerend om te zien. Het is belangrijk dat de dieren op eigen kracht het zeewater bereiken.
Het schijnt dat ze op hun zoektocht naar de zee de route in hun hersens zo inprenten, dat ze die twintig jaar later weer zonder aarzelen terug kunnen vinden. Als ze ‘geholpen’ worden door mensen, verliezen ze hun oriëntatie en kunnen ze niet meer de weg terug vinden.
Eenmaal in zee dreigen nog vele gevaren, pelikanen en andere grote zeevogels en zeevissen. Slechts één op de duizend zal het overleven en terugkeren naar Aruba om de familie voort te zetten.
Henk Petrie
mei 2019
