Alèna Everts (29 jaar) woont sinds bijna 2 jaar op Aruba. In periodes werkte ze als kinderverpleegkundige op de kinderafdeling van het Horacio Oduber Hospital (HOH) op Aruba. Hieronder lees je over haar ervaringen in de begintijd van corona op het eiland.
Vanaf het moment van Corona vonden er in snel tempo veel veranderingen plaats in het ziekenhuis. Er werden fysieke aanpassingen doorgevoerd. Looprichtingen werden aangegeven met pijlen, overal kwamen er stickers ‘social distancing 1,5 meter’ en zitplekken in wachtkamers werden gemarkeerd. Ook in de koffiekamer werd al gauw met tape aangegeven waar je wel en niet mocht zitten (ook i.v.m. 1,5 meter afstand). Natuurlijk waren er ook al snel de nieuwe medische protocollen waar je aan moet voldoen.
Opvallend was dat al vrij snel handschoenen en mondkapjes van de patiëntenkamers werden weggehaald, omdat die werden meegenomen door familie of bezoekers van patiënten. Bij het weggaan naar huis werden door de beveiliging ook de tassen van het personeel gecontroleerd.
Handschoenen en mondkapjes zijn bij Chinese supermarkten of apothekers best duur. En omdat heel veel mensen in het toerisme door Corona hun baan en dus hun inkomen kwijtraakten, was het ‘meenemen’ van Corona-preventie-middelen uit het ziekenhuis blijkbaar aantrekkelijk, maar dat werd dus tegengegaan.
Aanvankelijk was het best rustig op de Kinderafdeling, want er waren minder nieuwe opnames. Kinderen gingen tijdens de 1e Coronagolf langdurig niet naar school, en mochten ook niet buiten spelen met andere kinderen. We kregen dan ook duidelijk minder valbreuken op de afdeling.
Omdat virussen nauwelijks doorgegeven worden aan jonge kinderen, was het aantal Corona-zieke kinderen ook beperkt. Gelukkig maar. Op de couveuse afdeling, onderdeel van de Kinderafdeling waar ik ook werkte, was het wel gewoon druk. Kinderen blijven in Corona-tijd natuurlijk gewoon geboren worden.
Het eerste kindje dat verdacht was Corona te hebben, had een wat rochelende ademhaling, en kwam terug uit Colombia waar ze bij familie was geweest. Er werd een Corona-test afgenomen worden, maar die bleek negatief. Omdat het de eerste keer was dat er een kindje was met Corona-verschijnselen, weet ik nog precies hoe het was om mezelf volgens het Corona-protocol aan te kleden.
De jas was veel te groot en had te lange mouwen, Natuurlijk een ‘muts’, mondkapje (heel erg benauwend), een spatbril en uiteraard handschoenen. Soms zelfs een dubbel paar, voor het geval je bijvoorbeeld een wondje moest verzorgen. Dan trok je het buitenste paar uit, maar bleven je handen toch beschermd.
Muts en spatbril bleken een niet zo goede combinatie. Door condensvorming beslaat je bril via de bovenkant van je mondkapje nogal makkelijk, wat lastig werken is. Omdat de airco in het ziekenhuis altijd op ‘koel’ staat, is de extra warmte van het pak best oké, maar wel erg benauwend.
Op de afdeling liepen we aanvankelijk vooral tegen een aantal handelingen aan, waarbij je geen 1,5 meter afstand kon houden van kinderen en ouders. Zoals bij een infuus prikken, sonde inbrengen en wondjes verzorgen. Ook tussen de collega’s onderling was dit soms erg moeilijk te bewerkstelligen, omdat je soms samen moet werken en/of elkaar moet helpen op korte afstand. Maar zoals met alle protocollen, regels en beperkingen vind je je weg en en raak je er best snel aan gewend.
Tijdens de eerste golf had Aruba Corona snel goed onder controle. Dat merkte je ook aan collega’s en ouders; iedereen was er nogal ‘rustig’ onder. Met de tweede golf is dit wel veranderd. Die was ook veel heftiger. Er waren in een snel tempo veel meer besmettingen op het eiland, vooral onder de lokale bevolking. Ook worden meer mensen opgenomen in het ziekenhuis en op de IC.
Er zijn inmiddels ook meer mensen overleden als gevolg van corona. Veel geplande zorg (55%) is uitgesteld. Het bij aanvang van Corona milde gevoel van ‘het valt op Aruba heel erg mee’, is verdwenen. Hoewel we de laatste weken gelukkig zien dat de ‘Corona-curve’ erg is afgevlakt en de corona besmettingen weer onder controle lijken.
De druk op het personeel in het ziekenhuis is heel groot. Ook hier is er geschuif met personeel om de roosters rond te krijgen. Er zijn extra zorgverleners, met name artsen en verpleegkundigen, uit Nederland en Amerika gekomen om te helpen. Ook extra medicijnen en beademingsapparatuur zijn ‘ingevlogen’. Vooralsnog is het aantal IC-bedden toereikend gebleken.
Wat goed nieuws is voor de bevolking en toeristen, die hier op vakantie zijn: de Corona-zorg is goed geregeld en georganiseerd. Ook als het gaat om PCR-tests. Bij aankomst op de luchthaven wordt bij iedereen een PCR-test afgenomen (of je laat een negatieve testuitslag zien, die binnen 72u voor aankomst is afgenomen). Binnen 12 uur (en meestal al eerder) heb je de uitslag in je mailbox. Er is de afgelopen maanden een handjevol toeristen positief getest. De verplichte quarantaine maatregelen voor lokalen en toeristen werken ook goed: er wordt toegezien op naleving.
Financieel zit het ziekenhuis in zwaar weer. Er moet het komende jaar flink bezuinigd worden. De salarissen zijn 5% verlaagd en niemand krijgt een eindejaarsuitkering. Hopelijk kan Aruba snel weer veel toeristen ontvangen om de crisis niet nog heftiger te maken voor iedereen hier.
Ik heb altijd al graag in een warm, zonnig land willen werken. Omdat op Aruba en in het ziekenhuis Nederlands gesproken wordt, was het ook makkelijk om hier te werken. Bovendien is hier ook een tekort aan verpleegkundigen. Dat Corona veel impact heeft op het werken in een ziekenhuis heb ik aan den lijve ondervonden. Intensief, maar ook een dankbare ervaring waar ik met voldoening op terug kijk.
ALÈNE EVERS
november 2020
